Zilveren klos
U kent allen de serie: koper, zilver, goud, diamant.
Als je rond de vijftig bent dan komen die jubilea op je af.
Of op je werk, of in je huwelijk.
En telkens is er gelegenheid om een feestje te bouwen.
25 jaar lijkt nog maar een peulenschilletje.
Toch voor veel mensen in onze tijd met korte houdbaarheidsdatum
vaak al aanleiding om te vieren.
Zilver is in dat rijtje een bewerkelijke materie.
Je moet het nog steeds poetsen wil het blinken.
Op 24 mei ben ik ook de klos.
Het is dan 25 jaar geleden dat ik tot priester werd gewijd.
Een ambt dat ik met vreugde en ook voldoening vervul,
gedragen en geholpen door gebed en steun van velen;
overigens in het volle besef van mijn gebreken en tekorten.
Aan het verstrijken van de tijd heb je volstrekt geen verdienste.
Natuurlijk wel stug doorademen.
Wat nog het zwaarste weegt is de verantwoordelijkheid
ten aanzien van God en de geschiedenis;
of ik niets heb nagelaten aan ijver en inzet
om in onze tijd Jezus Christus bekend te maken en Zijn evangelie.
En wie zou dat overwegende het niet af en toe warm krijgen?
Toch moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik mijn diakenwijding
als een veel grotere overgang heb ervaren dan mijn priesterwijding.
Op 9 november 1996 was ik ’s-morgens nog een studentje van 24 jaar;
diezelfde dag was ik ’s-avonds in de Ooijpolder “pastor Scheepers”.
Nu heb ik met dat “meneer-pastoor” nooit zoveel gehad,
maar het markeert wel de overgang.
Toch is een 25-jarig jubileum niet iets, om zomaar voorbij te laten gaan.
Maar ik hoef daar niet te centraal te staan.
Wanneer het op 24 mei lukt om er een mooi feest van gezamenlijkheid van te maken, dan is dat voor mij het belangrijkst. Zeker na twee jaar corona.
Dat is het grootste cadeau!
Het waren 25 jaren in heel verschillende gemeenschappen
waarmee ik onderweg mocht zijn.
Laten we 24 mei niet alleen terugkijken,
maar samen bidden en verbinden op weg naar de toekomst.
De toekomst die we met Gods zegen samen willen bouwen.
Graag voel ik me daarbij gedragen door uw gebed.
Pastoor Pieter Scheepers
