Volhouden

Met veel respect en bewondering sta ik tegenover de manier waarop de gemeenschap met de Coronacrisis omgaat. Er is veel reden om wanhopig te worden, maar alles wat er in beweging wordt gezet om de crisis in de hand te houden en te bedwingen, stemt hoopvol!

Verreweg de meesten reageren goed op de maatregelen die genomen moeten worden terwijl zij het normale contact dat we onder elkaar gewend waren, bemoeilijken. Anderhalve meter afstand, wachten op je beurt bij de boodschappen, binnen blijven terwijl de zon buiten schijnt, geen bezoek aan eenzame ouderen, geen dagbesteding en andere hulp die eigenlijk heel belangrijk zijn.

Het is zeker niet gemakkelijk maar het werpt voor mij een nieuw licht op de betekenis van een bekende Bijbeltekst uit de Handelingen van de Apostelen. Deze tekst wordt in de kerk altijd na Pasen gelezen. “Allen bleven bijeen en hadden alles gemeenschappelijk. Ze verkochten al hun bezittingen en verdeelden de opbrengst onder degenen die iets nodig hadden.” We zien hoeveel mensen iets voor een ander over heeft. De creativiteit aan ideeën om elkaar te steunen met bloemen, hartjes op T-shirts, beertjes voor het raam, zingen voor een appartementencomplex, zoomen met school, spelletjes thuis…

De lijst kan worden aangevuld. Want bezittingen die echt het hart raken en die blijvend goed doen, zijn de immateriële dingen zoals zorg, hartelijkheid, aandacht, liefde, troost, nabijheid. Daarbij wil ik de waarde van de materiële zaken niet onderschatten, want ook die zijn belangrijk maar wat eraan ten grondslag ligt is veel belangrijker. Het hart van mensen voor elkaar. Het lijkt net alsof de Coronacrisis onze harten meer met elkaar verbindt.

Bovendien lees ik het woord gemeenschappelijk nu met de Tablet in de hand. Is het niet fantastisch dat we zo gemakkelijk verbinding houden met elkaar via de telefoon en de computer en alle social media waarmee afstanden worden overbrugd en muren worden geslecht. We kunnen elkaar spreken en zien. We kunnen contact houden terwijl we thuis moeten blijven.

En ook thuis leren we misschien op een nieuwe manier rekening houden met elkaar. Waar we gewend waren elkaar maar even te ontlopen of zelf maar even weg te vluchten, lukt dat nu niet meer. Dat kan voor geweld zorgen, zoals iemand mij toevertrouwde dat de bom bij haar thuis wel een keer gebarsten was. Het huis was te klein, maar niemand kon een kant op. Na een periode waarin de spanning nog na-ijlde, ontstond langzaam weer een nieuw gesprek met elkaar. Er werd vrede gesloten en er kwam een rust onder elkaar die weldadig was. Met name de rust, het eerlijk gesprek, en de vrede wens ik ieder huis toe. Maak van het leven dat je samen deelt een goede tijd. Je zult er je leven lang plezier van hebben.

Hoewel de kerk slechts beperkt open is en de klokken van troost op woensdagavond luiden, gaat het gebed geruisloos door. Zo kwam ik de uitdrukking eens tegen: God is niet de zichtbare afwezige maar de onzichtbare aanwezige. Met het licht en de vrede van de verrijzenis van Jezus, wens ik u alle goeds en zegen.

Norbert Swagemakers, pastoor